Wspomnienie św. Atanazego (†373), biskupa Aleksandrii w Egipcie. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Atanazego (†373), biskupa Aleksandrii w Egipcie.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 5,34-42
Lecz pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel, uczony w Prawie i poważany przez cały lud, kazał na chwilę usunąć Apostołów i zabrał głos w Radzie: «Mężowie izraelscy - przemówił do nich - zastanówcie się dobrze, co macie uczynić z tymi ludźmi. Bo niedawno temu wystąpił Teodas, podając się za kogoś niezwykłego. Przyłączyło się do niego około czterystu ludzi, został on zabity, a wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni i ślad po nich zaginął. Potem podczas spisu ludności wystąpił Judasz Galilejczyk i pociągnął lud za sobą. Zginął sam i wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni. Więc i teraz wam mówię: Odstąpcie od tych ludzi i puśćcie ich! Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć i może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem». Usłuchali go. A przywoławszy Apostołów kazali ich ubiczować i zabronili im przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jezusa]. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Gamaliel, faryzeusz obdarzony dobrymi uczuciami i cieszący się szacunkiem wszystkich, zdaje sobie sprawę z niesprawiedliwości, jaka wyrządzana jest apostołom. W trakcie posiedzenia wstaje i zabiera głos, aby ich bronić. Jego przemówienie jest głębokie i pełne mądrości religijnej: wzywa obecnych, aby wzięli pod uwagę, że to Bóg kieruje wydarzeniami dziejowymi i nie wypada występować przeciwko Niemu. Gamalielem nie kieruje przebiegłość ani kalkulacja, a tym bardziej zazdrość, która wkradła się do umysłów większości członków Sanhedrynu. Jest wierzącym żydem i czuje się odpowiedzialny za pomoc swoim kolegom w spojrzeniu na tę grupę naśladowców Jezusa mądrymi oczami i za mądre ich osądzenie. Prowadzi zatem bardzo liniowe rozumowanie: jeśli praca tych ludzi nie pochodzi od Boga, wkrótce się zakończy, ale jeśli pochodzi od Boga, sprzeciwiając się im, ryzykuje się wystąpienie przeciwko samemu Bogu. Sanhedryn, wzruszony mądrością słów Gamaliela, przyjął jego radę i wypuścił apostołów, jednak najpierw kazał ich wychłostać i zakazał im więcej mówić o Jezusie. Wydaje się, że dzieje się to, co wcześniej Piłat chciał zrobić z Jezusem, powiedział wtedy: „ Każę Go więc wychłostać i uwolnię” (Łk 23,16). Prawdę mówiąc, nie mogli uciszyć i zachować dla siebie Ewangelii miłości Jezusa. Rzeczywiście, odeszli szczęśliwi, że mogli chociaż trochę przecierpieć to, co Jezus wycierpiał, W końcowej uwadze zamykającej tę opowieść św. Łukasz podkreśla, że apostołowie w dalszym ciągu codziennie w świątyni i w domach głosili, że Jezus jest Zbawicielem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
